Decyzją Stalina Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego powołał Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej. Władza oparta na komunistach i pod kontrolą NKWD miała stanowić konkurencję dla legalnego Rządu RP na uchodźstwie. Rząd Tymczasowy kontrolował tereny zajęte przez Armię Czerwoną. Prowadząc politykę faktów dokonanych Stalin dał wyraźnie do zrozumienia aliantom, że nie uzna rządu londyńskiego.
W manifeście lipcowym wyrażono program Rządu Tymczasowego /Lech Charewicz /East News/
Formalnie Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej został utworzony na mocy ustawy z 31 grudnia. „Krajowa Rada Narodowa, przychylając się do ogólnych żądań społeczeństwa polskiego, wyrażonych w masowych uchwałach, rezolucjach i wezwaniach organizacji społecznych, politycznych i zawodowych, zebrań fabrycznych, chłopskich, inteligenckich, młodzieżowych oraz zjazdów i kongresów: spółdzielczego, chłopskiego, związków zawodowych i poszczególnych partii politycznych – powołuje – w miejsce (…) Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego – Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej oparty o program działania, wyrażony w manifeście Lipcowym PKWN”.
Według artykułu 3. Prezes Rady Ministrów i Ministrowie składają na ręce Prezydenta Krajowej Rady Narodowej ślubowanie: „Ślubuję uroczyście, jako członek Rządu Tymczasowego Rzeczypospolitej Polskiej, według najlepszego mego rozumienia i zgodnie z sumieniem rzetelnie pracować dla dobra Narodu Polskiego, stać na straży jego praw demokratycznych i czynić wszystko w miarę swoich sił i uzdolnień dla umocnienia niepodległości i pomyślnego rozwoju Rzeczypospolitej Polskiej”. Ustawę podpisał Prezydent Krajowej Rady Narodowej – Bolesław Bierut.
Premierem Rządu Tymczasowego został dotychczasowy przewodniczący PKWN – Edward Osóbka-Morawski (PPS); wicepremierami zostali Władysław Gomułka (PPR) i Stanisław Janusz (SL); tekę ministra obrony narodowej objął generał Michał Rola-Żymierski, ministrem bezpieczeństwa publicznego został Stanisław Radkiewicz(PPR) a ministrem przemysłu Hilary Minc (PPR).
Rząd Tymczasowy został oficjalnie uznany przez ZSRR, Czechosłowację i Jugosławię oraz wymienił przedstawicieli z Francją. Protest przeciwko jego powołaniu zgłosiły Stany Zjednoczone i Wielka Brytania. Początkowo miał siedzibę w Lublinie, ale 1 lutego 1945 r. przeniósł się do Warszawy.
wycieczkinakresy 